I Kamienne Jeziorko.

Mia .

Tak opowiadanie zaczęłam również na drugim forum. Jestem ciekawa jak będą sie różnić po kilku odcinkach.
życzę miłego czytania.

Zadzwonił dzwonek do drzwi . Mama Mii usłyszała otwierając :
- Dzień dobry panie Madison – przywitały się przyjaciółki Mii .
- Dzień dobry Ava , dzień dobry Annie .
- Mia gotowa ?
- Tak już ją wołam.
- Dziękuję bardzo – rzekła jak zwykle uprzejma Annie .
- Mia pospiesz się, dziewczyny już przyszły .
- Już idę mamo – krzyknęła schodząc z góry Mia .
- A więc idziecie nocować przy Kamiennym Jeziorku ? – spytała panie Madison .
- Tak . Chcemy nasze 15 urodziny spędzić tylko we trzy . Padło akurat na park, niedaleko brzegu oceanu . – odpowiedziała Ava .
- tak . To magiczne miejsce . Tam po raz pierwszy poszłam na randkę z moim mężem .
- Mamo, przestań już opowiadać – poprosiła lekko nerwowo Mia .
- Przestań Mia , to ciekawe – poprosiła przyjaciółkę Annie.
- No dobra. Chodźmy już , za nim się ściemni.
- Racja . To idziemy . dowidzenia pani Madison – pożegnała się Annie.
- Dowidzenia dziewczyny – rzekła mama Mii.
- Dowidzenia pani Madison – powtórzyła za przyjaciółką Ava .
- Pa mamo – pożegnała się jako ostatnia Mia .
Musiały iść dość długo, aby dojść na miejsce .
- To chyba tędy – Ava spojrzała na znak kierunkowy z napisem „Kamienne jeziorko”.
- Tak . już nie daleko – przytaknęła Annie.
-Chodźmy szybciej. Robię się głodna – poinformowała przyjaciółki Ava.
- No, jesteśmy – Mia wskazała na dość duże kamienie ustawione wokół niewielkiego jeziorka.
- To dla tego kamienne jeziorko – rzekła po chwilowym zastanowieniu się Ava .
- Wcale nie jest tu tak pięknie.
- Racja, ale już trudno – odpowiedziała na marudzenie Mii , Annie.
- Chodźcie rozłożymy namiot, zanim zrobi się całkiem ciemno – zaproponowała Ava.
- A więc bierzmy się do roboty – poparła przyjaciółkę Annie.
Dziewczyny usypiały już w namiocie . Na dworze było całkiem ciemno. Dochodziła godzina dwudziesta czwarta.
- Śpicie ? – spytała Mia.
- Nie, nie mogę usnąć – odpowiedziała Annie.
- Ja również – poinformowała przyjaciółki Ava.
- Wyjdziemy się przejść? – spytała Mia.
- Jasne – odpowiedziały równo przyjaciółki. Dziewczyny wyszły z namiotu. Ich wzrok od razu przyciągnęła pełnia księżyca.
- A jednak to miejsce jest magiczne – potwierdziła wcześniejsze słowa swojej mamy, Mia.
- Spójrzcie na to jeziorko – powiedziała Ava i wskazała na unoszące się krople wody.
- Chcę tam wejść – poinformowała przyjaciółki Mia, patrząc na nie błagalnym wzrokiem.
- Zapomnij – powiedziała lekko zdenerwowana Annie.
- Annie! Przestań. Przecież kochasz wodę. Może być fajnie – poparła pomysł przyjaciółki Ava. Po długim namyśle Annie powiedziała:
- Niech wam będzie.
- Dziękuję – przytuliła Annie szczęśliwa Mia.
Przyjaciółki złapały się za ręce i wskoczyły do wody, która zaczęła jeszcze bardziej się unosić. Gdy pełnia księżyca zaczęła schodzić z nieba dziewczyny wyszły z wody i wróciły do namiotu. Po całym zajściu usnęły bez problemu. Gdy rano wstały, nie pamiętały wszystkiego co wydarzyło się, gdy były w wodzie. Kiedy wyszły z namiotu, ujrzały przez nim starszą o rok siostrę Mii, Caribę. Spojrzała na nie błagalnym wzrokiem.
- Co się stało? Czemu tak patrzysz? – spytała przerażona Mia.
- Obiecaj… - powiedziała nie dokańczając Cariba.
- Ale co mam obiecać?
- Powiedź, że podczas pełni nie wchodziłyście do wody.
- Wchodziłyśmy – poinformowała z uśmiechem Ava.
- Tego się obawiałam.
- Ale czego? – spytała coraz bardziej przerażona Mia.
- Złapcie mnie za ręce i wskoczcie ze mną do wody – poprosiła siostrę i jej przyjaciółki Cariba. Dziewczyny zrobiły to o co je poprosiła . Z początku wszystko była jak zawsze i nic się nie działo. Jednak po pięciu sekundach poczuły się strasznie dziwnie. Spojrzały na swoje nogi i zobaczyły, że wyrosły im… ogony.
- Właśnie tego się obawiałam – poinformowała przyjaciółki Cariba.
- Ale jak to? Skąd wiedziałaś? – spytała przerażona Mia.
- Stało się to rok temu w moje 15 urodziny. Również spędziłam je tu z przyjaciółkami.
- One też? – spytała Ava.
- Nie. Wszystko wam za chwilę wyjaśnię. Jednak najpierw wyjdźmy z wody – poprosiła.
Gdy wyszły z wody i wyschły po dość krótkim czasie, zaczęły się pakować. Były już gotowe i chciały ruszyć w kierunku powrotnym, jednak Cariba je zatrzymała.
- Muszę pokazać wam coś jeszcze, czego nikt inny nie może zobaczyć – rzekła.
- czy to ma coś wspólnego? – pytała Annie.
- Po kilku dniach…
- Co po kilku dniach?! – przerwała siostrze Mia.
- Właśnie chcę powiedzieć.
- No to mów, bo zaczynam się niecierpliwić.
- Po kilku dniach powinniście poznać swoje moce.
- Że, że ccc CO?! – krzyknęła jąkając się Annie.
- Jakie moce? – spojrzała przerażona na swoją siostrę Mia.
- Właśnie mówię. Prawdopodobnie każda z was dostanie inną moc.
- Yy… Ty też posiadasz moc?
- Tak, a nawet dwie.
- Czemu dwie?
- Jeśli podczas zaćmienia lub swoich kolejnych urodzin znajdziecie się w jeziorku zdobędziecie kolejną moc – wyjaśniła dziewczynom Cariba.
- Ale skąd ty to wszystko wiesz? – spytała Annie.
- Od pani Julii. A teraz ustawcie się, a pokażę wam swoją moc – powiedziała Cariba, spoglądając na trzy przyjaciółki. Uniosła ręce do góry. Po chwili dziewczyny zorientowały się, że stoją w powietrzu. Jednak chwilę później stały znów na ziemi.
- Jak ty… Jak ty to zrobiłaś? – spytała Ava.
- To właśnie moja moc. Ale teraz pora się zbierać – odpowiedziała Cariba.
- Ale opowiedz nam wszystko po drodze? – spytała zaciekawiona całym zdarzeniem Mia.
- Tak.
- No to chodźmy – rzekła Mia.
- W syrenę można zamienić się tylko jednym dniu życia – rzekła Cariba.
- Czyli wczoraj? – stwierdziła pytająco Mia.
- Nie do końca. Wbrew pozorom nie każdy może się przemienić.
- Czyli kto może? – spytała Annie.
- Jeśli dziewczyna podczas swoich 15 urodzin znajdzie się w jeziorku następuje metamorfoza.
- Czy każdy – powiedziała Ava.
- Nie. Jednak tego wieczoru musi być pełnia księżyca.
- A u nas akurat była – stwierdziła Mia.
- Właśnie. U mnie też. To dlatego moje przyjaciółki się nie przemieniły, bo nie miały wtedy urodzin. Zawsze muszą być spełnione te dwa warunki. Inaczej nic się nie stanie.
- A skąd wiesz to wszystko? – po raz kolejny przerwała siostrze Mia.
- Mówiłam. Od pani Julii.
- A kto to taki? – spytała jak zwykle ciekawa Annie.
- To starsza kobieta, która w naszym wieku również była syreną. Odnalazła mnie i opowiedziała o wszystkim. Dzięki niej się teraz w tym wszystkim nie gubię i potrafię poradzić sobie z tym problemem. Wiem jak ukrywać tą tajemnicę.
- Czyli nikt nie może o tym wiedzieć? – spytała Annie.
- Nikt.
- Nawet rodzice?
- Tak.
- A o twoim sekrecie nikt nie wie? – spytała Mia.
- Wie.
- Ale mówiłaś, że nikt nie może.
- Powiedziałam tylko Lacy, bo jest moją najlepsza przyjaciółką i Angus’owi.
- Kto to jest Angus? – spytała Ava.
- Chłopak Cariby.
- Dobra. Koniec tematu. Zbliżamy się do domu. Pamiętajcie, nie mówcie nikomu. Później skończymy rozmowę – poprosiła Cariba. Przyjaciółki weszły do domu Mii jak gdyby nigdy nic.

edytowała Kingu$

Seiko

Cóż... Fajne!

Mia .

dziękuję ? . a uważacie ze jest podobne do oryginału ?

Kingu$

a wiesz Mia ja gzdieś to już czytałam.... ;]

Mia .

tak wiem ;d . xd.

Kingu$

mi się bardzo podoba...
tylko małe literówki zrobiłaś ale to szczegół.